Szkoła Podstawowa nr 60
im. Wojciecha Bogusławskiego w Poznaniu

Historia szkoły

1 8 3 3     –    1 9 1 0

Historia naszej szkoły swymi początkami sięga czasów zaborów. Naramowickie dzieci rozpoczęły naukę 7 stycznia 1833 roku w wybudowanym trzy lata wcześniej z gliny i krytym słomianą strzechą budynku. Pierwszym nauczycielem został  zaprzysiężony 19 grudnia 1832 roku Fryderyk Sieg.
Początkowo uczęszczały do niej tylko dzieci z dworu i wsi Naramowice. W 1835 roku przyłączono do obwodu szkolnego Naramowice wsie Sołacz i Urbanowo. Jednak już po dwóch latach przestały one uczęszczać do naszej szkoły ze względu na dużą odległość, którą musiały codziennie pokonywać.

okresie zaborów baza materialna szkoły była stale wzbogacana. Oprócz drobnych inwestycji, jak wybudowanie stodoły, zewnętrznych ubikacji, wstawienie pompy do szkolnej studni czy bieżących remontów, w 1867 roku oddano do użytku nowy budynek (obecnie ul. Rubież 18). Możliwe to było dzięki dobroczynnym gestom m.in. inspektora szkolnego księdza kanonika Brzezińskiego, który darował szkole list zastawny o wartości 50 talarów. Odsetki od tej kwoty przeznaczył na zakup przyborów szkolnych dla dzieci z ubogich rodzin. Także zmarły 31 sierpnia 1862 roku dobroczyńca szkoły, miejscowy dziedzic, Jakub Moraczewski w testamencie zapisał 1000 talarów na budowę nowej szkoły ( tej z 1867 r.). W trzecim budynku przy obecnej ulicy Rubież 20 lekcje zaczęto w 1910 roku. Funkcjonował on jako Szkoła Podstawowa nr 60 w Poznaniu do 31 sierpnia 1965 roku, kiedy oddano do użytku szkołę przy ulicy Boranta 2.

XIX wiek to w dziejach Wielkopolski okres nasilającej się germanizacji. Poddani zostały jej także uczniowie naramowickiej szkoły. Nauczycieli zobowiązywano do szerzenia wśród ludności polskiej „ducha niemieckiego”. Kilkakrotnie z planu lekcji wykreślano naukę języka polskiego, by po pewnym czasie ją przywrócić. Nawet lekcje religii i odmawianie modlitw miały odbywać się w języku niemieckim. Dzieci rodziców o niemieckim brzmieniu nazwiska zmuszano do uczęszczania na lekcje religii prowadzone po niemiecku. Inną formą germanizacji było uroczyste obchodzenie w szkole urodzin cesarza czy nawet jego „szczęśliwego powrotu z wód”.

Działaniom germanizacyjnym  starali się przeciwstawić uczniowie jak i ich rodzice. W 1906 roku w naramowickiej szkole wybucha strajk uczniowski przeciw obowiązkowi uczenia się religii i odmawiania modlitw po niemiecku. Za udział w nim 10 uczniów ukarano przedłużeniem im nauki o pół roku.

W poznańskiej polskojęzycznej prasie ukazywały się artykuły wzywające Polaków do walki w obronie języka polskiego. Wskazywano w nich na możliwość nieposyłania dzieci na lekcje religii prowadzone w języku niemieckim. Powoływali się na prawo krajowe, które stanowiło, że do szkoły należy posyłać tylko te dzieci, którym rodzice nie chcą lub nie mogą zapewnić nauki w domu. A więc kto chce uczyć dziecko religii w domu, nie musi posyłać go na te lekcje do szkoły. Jednak za nieposyłanie dzieci do szkoły rodzicom groziła kara grzywny. Przeciwstawiano się także wykupowi polskich gospodarstw przez pruską komisję kolonizacyjną. ”Dziennik Poznański” z dnia 24 czerwca 1906 roku donosił: „prócz majątku, jest też  w Naramowicach wieś gospodarska, wyłącznie przez polskich gospodarzy zamieszkała(…) Tych gospodarzy różnymi sposobami nakłaniają, aby sprzedali ziemię komisji kolonizacyjnej(…) odpowiadają, że sprzedadzą chyba po 1500 marek za morgę, to znaczy, że sprzedać nie myślą”.

Podejmowano także działania zmierzające do właściwego ukształtowania dziecięcych charakterów. W 1837 roku proboszcz ksiądz Urbaniak założył dla uczniów Towarzystwo Wstrzemięźliwości.

Wielokrotnie przerywano naukę z powodu zdarzeń losowych. W czerwcu 1883 roku zamknięto szkołę na okres 4 tygodni z powodu licznych zachorowań uczniów na szkarlatynę i dyzenterię, zaś od 18 do 20 kwietnia 1903 roku, z powodu szalejącej śnieżycy „jakiej nikt nie pamiętał”, ojcowie przynosili dzieci do szkoły na własnych plecach.

Otwarcie szkoły spowodowało znaczący wzrost poziomu wykształcenia wśród mieszkańców Naramowic i okolicy. Przed 1833 rokiem dzieci z tego rejonu nie uczęszczały do żadnej szkoły. Wśród dorosłych panował analfabetyzm. Jeśli w połowie XIX w. wielu z nich podpisywało się trzema krzyżykami, to w końcu tego wieku na dokumentach widnieją już ich podpisy pełnymi imionami i nazwiskami.

W 1918 kończy się  w historii szkoły i Polski okres zaborów. Wybuch  Powstania Wielkopolskiego, w wyniku którego Wielkopolska odzyskuje wolność i włączona zostaje w struktury niepodległej II Rzeczypospolitej.


1 9 1 8     –    1 9 4 5

Rok 1918 był w dziejach naszej ojczyzny przełomowy. Duża część Polski zrzuciła jarzmo niewoli, jednak Wielkopolska w dalszym ciągu znajdowała się pod zaborem pruskim. Dopiero wybuch Powstania Wielkopolskiego 27 grudnia 1918 roku przyniósł jej niepodległość.

Szkoły zamieniono na wyznaniowe, a pruskich nauczycieli, którzy nie posługiwali się biegle językiem polskim w mowie i piśmie, zwolniono.  Z naramowickiej szkoły musiał odejść nauczyciel Petzelt, natomiast nauczyciel Stanicki (Stanitzki) został zatrudniony jako pierwszy nauczyciel. 16 czerwca 1919 roku kierownikiem szkoły zostaje mianowany Sylwester Mausz, który już  w latach 1900 – 1906 uczył w Naramowicach języka polskiego i religii. Po nim  z dniem 1 kwietnia 1922 roku kierowanie szkołą obejmuje Michał Mleczko. Uczęszczało wtedy do niej 168 uczniów z rodzin katolickich i 9 z rodzin ewangelickich. Do 30 czerwca 1920 roku dzieci z pruskich rodzin uczestniczyły w zajęciach szkolnych prowadzonych w języku niemieckim w wymiarze 12 godzin tygodniowo. Od początku roku szkolnego 1920/1921 lekcje dla wszystkich uczniów odbywały się już po polsku.

W okresie międzywojennym szkoła borykała się z wieloma trudnościami. Stale wzrastała ilość uczniów. Do szkoły w Naramowicach w 1925 roku skierowano uczniów z Umultowa, gdyż zachorował nauczyciel z Nowej Wsi Górnej. Uczęszczali do niej także uczniowie z Naramowic Dworu (mimo, że od 1925 r. był to teren Poznania) oraz z Poznania Osiedla (obecnie rejon SP nr 48 ). Miasto było zobowiązane pokrywać koszty nauki uczniów z terenu swej gminy, jednak pieniądze te do kasy szkolnej wpływały bardzo nieregularnie.

Problem stanowiła także mała ilość izb lekcyjnych, dlatego w 1933 roku powstaje Koło Towarzystwa Popierania Budowy Publicznej Szkoły Podstawowej. Kłopoty lokalowe narastały, a nowej szkoły nie udało się wybudować. Gdy w 1936 roku inspektor szkolny zabronił kierownikowi szkoły przyjmować uczniów z terenu Poznania, władze miasta przeznaczyły 2 pomieszczenia w Forcie V na sale lekcyjne. 1 sierpnia 1938 roku Rada Szkolna uchwala rozbudowę szkoły o 4 izby lekcyjne, gabinet przyrodniczy i kancelarię, jednak wybuch II wojny światowej uniemożliwił realizację tych planów. Budynki szkolne były kilkakrotnie remontowane.
W 1933 roku założono piorunochrony, a w następnych latach podłączono prąd i zamontowano dzwonek elektryczny. Dzięki temu 26 czerwca 1939 roku szkoła mogła przyjąć w darze od Mariana Włodarczaka, właściciela firmy „EMKA”, odbiornik radiowy.

W szkole zachodziło także wiele zmian organizacyjnych. W 1928 roku wprowadzono świadectwa półroczne, które wydawano uczniom 30 stycznia i 28 czerwca oraz dwumiesięczne wakacje letnie, likwidując jednocześnie wakacje jesienne.

Pomocą szkole służyło utworzone 18 grudnia 1932 roku Koło Rodzicielskie, którego pierwszym przewodniczącym został Andrzej Kwiatkowski. Dla 42 uczniów zorganizowano dożywianie (herbata do własnego chleba).

W pracy z uczniami kładziono duży nacisk na wychowanie patriotyczne, konieczne po latach germanizacji. Organizowano uroczyste obchody rocznic uchwalenia Konstytucji 3 Maja, odzyskania przez Polskę niepodległości czy powstania szkoły. W szczególny sposób uczczono pamięć marszałka Piłsudskiego po jego śmierci. Zorganizowano z tej okazji żałobną akademię. Olbrzymim przeżyciem dla uczniów były obchody 100 rocznicy powstania szkoły. W niedzielę 16 lipca 1933 roku ksiądz Radca Putz odprawił na terenie szkoły jubileuszową mszę św. przy ołtarzu ufundowanym przez młodzież szkolną. Po mszy św. zebrani uczestniczyli w uroczystej akademii. Wieczorem zaś w ogrodzie p.Urbańskiego odbył się festyn ze strzelaniem do tarczy, loterią, kołem szczęścia itp. Zabawą taneczną zakończono obchody. Dopiero 2 lata później w Naramowicach powstaje parafia i poświęcony zostaje drewniany kościół. Pierwszą mszę św. Odprawił proboszcz nowej parafii ks.Antoni Hałas przy głównym ołtarzu, tym samym, który ufundowali uczniowie na 100 rocznicę istnienia szkoły. 30 maja 1939 roku przeżywają uczniowie uroczystość poświęcenia sztandaru szkoły. Nikt nie zdawał sobie wtedy sprawy z tego, że nie będzie on uświetniał rozpoczęcia roku szkolnego 1939/1940.
Pracę szkoły przerywa bowiem wybuch II wojny światowej. Już 10 września 1939 roku, w dniu wkroczenia Niemców do Poznania, hitlerowska bojówka dewastuje pomieszczenia szkolne, rozbijając gipsowe godła Polski, portrety prezydenta Mościckiego i polskich bohaterów narodowych. Zabrano też szkolne radio, jak i odbiorniki będące własnością kierownika szkoły i nauczycieli.
W nocy z 30/31 grudnia 1939 roku „Hilfpolitzei” z Piątkowa burzy w Naramowicach cztery figury,  w tym figurą Królowej Korony Polskiej. Mieszkańcy Naramowic zmuszeni zostali do usunięcia gruzu po zburzonych figurach. 31 marca 1941 roku okupant wyrzuca z mieszkania w szkole kierownika Mleczkę. Opuszczając szkołę, zabiera ze sobą 14 worków wypełnionych książkami z biblioteki uczniowskiej i nauczycielskiej oraz część dokumentów szkolnych. Narażając się na represje ze strony wroga, ukrywa je w „Cegielni”, w której sam znajduje z rodziną schronienie. W 1943 roku hitlerowcy rozbijają także, wmurowaną w  ścianę na korytarzu szkolnym, tablicę, upamiętniającą 100 rocznicę istnienia szkoły. Cały okres okupacji kierownik Michał Mleczko przepracował w majątku Naramowice jako oborowy, polowy, a w końcu jako pomocnik w kancelarii majątku.

Budynek szkolny w 1945 roku podczas walk o Poznań uległ poważnemu uszkodzeniu.


1 9 4 5     –    2 0 1 3

Natychmiast po wyzwoleniu Poznania kierownik Michał Mleczko przystępuje do organizacji szkoły.
W pierwszym rzędzie trzeba było usunąć poważne uszkodzenia budynków i wyposażyć je w podstawowy sprzęt szkolny. 1 marca 1945 Naramowice zostały przyłączone do Poznania, a w dniach 18 – 20 marca trwają zapisy uczniów z rocznika 1931  –  1937 do szkoły, z roczników 1927  –  1930 na kurs dokształcający.
22 marca rozpoczęto naukę. W klasach 1abc, 2, 3 i 4 uczą Michał Mleczko, Bronisława Mleczko i Marian Danielewicz. W kwietniu zorganizowano pierwsze po wojnie zebranie Koła Rodzicielskiego, którego przewodniczącym zostaje Stanisław Życiński. Życie szkolne powoli wraca do normy. 6 października 1946 poświęcona zostaje odbudowana figura Matki Boskiej Królowej Korony Polskiej i na swoje dawne miejsce powraca odtworzona po zniszczeniu przez Niemców tablica upamiętniająca 100 rocznicę istnienia szkoły.
W maju 1947 szkoła ma znów swój sztandar.

1 września 1950 następuje zmiana na stanowisku kierownika w związku z przejściem Michała Mleczki na emeryturę, po 28 latach kierowania szkołą na Naramowicach. Nowym kierownikiem zostaje Antoni Kornecki, który przez 6 lat pełnił tę funkcję. Z dniem 1 września 1956 na jego miejsce powołano Zbigniewa Kolbusza. Szkoła wkroczyła w niezwykle trudny okres pracy nad kształtowaniem postaw młodzieży odpowiadających przemianom zaistniałym po Poznańskim Czerwcu 1956. W styczniu 1957 do programu szkoły wprowadzono naukę religii jako przedmiot nadobowiązkowy. Jednak już 15 lipca 1961, na mocy Ustawy, szkoły i inne placówki oświatowo-wychowawcze ogłoszono instytucjami świeckimi i tym samym zaprzestano w nich nauczania religii.

Z powodu niewystarczającej ilości sal lekcyjnych, we wrześniu 1958, udostępniono szkole świetlicę przy ul. Naramowickiej, przy ogrodzie p.Życińskiej. Uczniowie uczestniczą czynnie w życiu społecznym, wykonując prace społeczne na rzecz szkoły i środowiska, organizując wystawy wykonanych przez siebie prac czy włączając się w obchody Tysiąclecia Państwa Polskiego. Nawiązują ścisły kontakt ze społeczeństwem m.in. poprzez współpracę z terenowym ogniwem Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej, prace na polach kombinatu Ogrodniczego Poznań-Naramowice czy występy szkolnego zespołu instrumentalnego.

Starania kierownika szkoły Zbigniewa Kolbusza i Komitetu Rodzicielskiego powodują, że władze m. Poznania podejmują decyzję o budowie nowej szkoły przy ul. Boranta. 9 grudnia 1962 powołany zostaje Społeczny Komitet Budowy Szkoły w Poznaniu – Naramowicach, którego przewodniczącym zostaje ojciec jednej z uczennic inż. Alfons Żerdziński.
W czerwcu 1964 pracownicy Poznańskiego Przedsiębiorstwa Budowlanego nr 2 w Poznaniu, kierowani przez inż. St. Witkowskiego, przystępują do budowy. 29 września 1964 odbywa się uroczystość wmurowania (w fundamenty sali gimnastycznej ) aktu erekcyjnego, a 1 września 1965 uczniowie rozpoczynają naukę w nowym budynku. Budowa była realizowana ze środków państwowych, chociaż szkoła powstawała, gdy w Polsce budowano nowe obiekty oświatowe w ramach akcji „1000 szkół na Tysiąclecie”. Młodzież otrzymała 12 izbowy budynek z salą gimnastyczną, pracowniami fizyko – chemiczną i zajęć praktyczno – technicznych, biblioteką, świetlicą i gabinetem lekarsko  –  stomatologicznym. Nie zrealizowano jednak planowanej budowy mieszkań dla nauczycieli, zespołu boisk i zagospodarowania otoczenia szkoły.

W nowych warunkach szkoła mogła w większym niż dotychczas stopniu rozwinąć działalność wychowawczą. 20 września 1965 rozkazem komendanta Hufca ZHP Poznań – Stare Miasto powołano do życia XVII Szczep ZHP przy Szkole Podstawowej nr 60 w Poznaniu, którego szczepową  została nauczycielka nauczania początkowego Aleksandra Kucka. Harcerze rozpoczęli natychmiast działalność programową oraz organizowali ogniska dla miejscowego społeczeństwa, biwaki i obozy letnie. Uczestniczyli wraz z pozostałymi uczniami, nauczycielami i rodzicami w przygotowaniu uroczystości nadania szkole imienia „ojca teatru polskiego” – Wojciecha Bogusławskiego, która miała miejsce 20 listopada 1965. Podczas tej uroczystości odsłonięto popiersie patrona szkoły autorstwa Dimitra Giotto – absolwenta Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu.

W tym okresie gwałtownie wzrasta ilość uczniów,gdyż powiększył się rejon szkoły. Rozciągał się on od Czarnej Roli aż po Radojewo, od Warty po Moraskie Huby. W związku z tym powstały warunki do powołania etatowego zastępcy kierownika szkoły. Decyzją Wydziału Oświaty i Kultury Dzielnicowej Rady Narodowej Poznań Stare Miasto z dniem 1 września 1966 na to stanowisko powołano nauczyciela języka polskiego Jerzego Michalaka.

Rok szkolny 1966/67 kończy pierwszy etap wielkiej reformy oświatowej. Szkoły podstawowe z siedmioklasowych przekształcone zostają w ośmioklasowe. Obowiązują w nich nowe zmodernizowane programy nauczania. Konieczne staje się właściwe przygotowanie dzieci do podjęcia nauki w zreorganizowanej szkole. Aby sprostać tym zadaniom 1 marca 1967 w budynku szkolnym zaczyna działać jedno-oddziałowe Państwowe Przedszkole nr 108, do którego uczęszczają dzieci sześcioletnie. Kierownikiem tej placówki zostaje Zofia Roszkowiak.

1 września 1968 następuje zmiana na stanowisku kierownika szkoły. Po rezygnacji Zbigniewa Kolbusza nowym kierownikiem zostaje Zbigniew Sobczak. W historii szkoły rozpoczyna się okres wzbogacenia jej bazy materialnej oraz rozszerzenie funkcji opiekuńczo – wychowawczej. Aby zapewnić opiekę dzieciom rodziców pracujących, 1 lutego 1969 utworzono przy szkole półinternat, zapewniający uczniom opiekę pedagogiczną, wyżywienie i zajęcia rekreacyjne przed rozpoczęciem lekcji i po ich zakończeniu. Kieruje nim Bolesław Kiciak. Placówka zyskała pełną aprobatę rodziców. W dniach 11  –  16 listopada 1968 szkołę wizytują z-ca inspektora szkolnego Ignacy Pelowski i podinspektor szkolny Bogdan Drobnik. Praca szkoły została oceniona bardzo pozytywnie.

Dla uczczenia przypadającego w 1969 roku jubileuszu 25 lecia PRL, z inicjatywy kierownika Zb. Sobczaka, powołany został 17 maja 1969 Społeczny Komitet Budowy Zespołu Boisk, w którego skład weszli nauczyciele, rodzice, przedstawiciele Komitetu Rodzicielskiego i  Kombinatu Państwowych Gospodarstw Ogrodniczych Poznań – Naramowice. Przy pomocy Komisji Czynów Społecznych DRN Poznań – Stare Miasto udało się wybudować w czynie społecznym zespół boisk sportowych,zagospodarować plac rekreacyjny oraz urządzić zieleń wokół szkoły. Obiekt ten był jedynym terenem sportowym na Naramowicach, udostępniony więc został także mieszkańcom tej  dzielnicy Poznania.Uroczyste otwarcie boisk i przekazanie ich młodzieży nastąpiło 19 września 1969. Tak rozbudowany obiekt stwarzał warunki do szerszego niż dotychczas uprawiania przez młodzież sportu. W okresie zimowym urządzano na nim naturalne lodowisko zradiofonizowane i wieczorami oświetlone.
Młodzież korzystała z niego pod opieką nauczycieli w-f. Z dniem 1 stycznia 1972 rozpoczyna w szkole działalność  SKS „Borant” z sekcjami kolarską i turystyki rowerowej. Prezesem klubu został Zbigniew Sobczak, z którego inicjatywy on powstał. Szkoleniem młodych kolarzy zajął się nauczyciel w-f  Zbigniew Szymański. Decyzją Kuratorium Okręgu Szkolnego Poznańskiego z dniem 1 września 1973 utworzono pół klasy sportowej o specjalności kolarstwo, w której 15 chłopców korzystało z powiększonego do 6 godzin tygodniowo wymiaru lekcji w-f. Już wkrótce o naramowickiej szkole usłyszała cała Polska. Kolarze „Boranta” zwyciężali w wielu prestiżowych wyścigach m.in. w latach 1973 – 1975 w Wyścigu o Wielką Nagrodę „Trybuny Ludu”, w Małym Wyścigu Pokoju, zdobywali mistrzostwo Polski w kategorii „młodzik”.

Wychowankowie klubu, startując w wyższych kategoriach wiekowych, odnosili znaczące sukcesy
w kolarstwie szosowym:

  • Tadeusz Krawczyk  – reprezentant Polski na Wyścig Pokoju oraz zwycięzca Tour de   Pologne w 1983 roku,
  • Bernard Bocian – reprezentant Polski oraz srebrny medalista Mistrzostw Świata w jeździe drużynowej na czas w kategorii junior,
  • Mateusz Rybczyński – wojskowy Mistrz Europy z 2005 roku oraz wojskowy Wicemistrz Świata z 2005 roku,
  • Wojciech Sykała – uczestnik Mistrzostw Europy z 2011 i 2012 roku.

Tak szybki rozwój kolarstwa w naszej szkole spowodował, że konieczne stało się wybudowanie odpowiedniego zaplecza. 8 kwietnia 1974 następuje otwarcie wybudowanego w czynie społecznym pawilonu do zajęć pozalekcyjnych, w którym obok magazynu sprzętu rowerowego, warsztatu i szatni znajdowało się oddzielne pomieszczenie na harcówkę. Wkrótce jednak, w związku z koniecznością wygospodarowania oddzielnego pomieszczenia dla nowo utworzonego szkolnego oddziału dla sześciolatków, harcówkę przekształcono w oddział przedszkolny. Zajęcia rozpoczęły się w nim 20 sierpnia 1976, a jego wychowawczynią została Łucja Kościuszko. Projekt i zorganizowanie wydzielonego pomieszczenia dla sześciolatków zgłoszono jako zadanie konkursowe do Wojewódzkiej Rady Postępu Pedagogicznego.

W tym samym czasie zachodzą bardzo ważne w pracy wychowawczej wydarzenia. 5 września 1975 decyzją Rady Pedagogicznej wprowadzony został w życie Kodeks Ucznia, a od 1 grudnia 1972 rozpoczęto wdrażać Poznański System Wychowawczy ( tzw. System Muszyńskiego ).

1 grudnia 1977 Zbigniew Sobczak zostaje przeniesiony na stanowisko dyrektora Szkoły Podstawowej nr 29 w Poznaniu, a na jego miejsce skierowany zostaje z dniem 16 grudnia 1977 Józef Muszyński, który z dniem 1 kwietnia 1979 zostaje mianowany dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 22 w Poznaniu. Obowiązki dyrektora do 1 sierpnia 1979, kiedy dyrektorem szkoły zostaje Bożena Żołędziowska, wicedyrektorem Jerzy Michalak.

W lata 80. XX w. szkoła weszła z perspektywą gwałtownych zmian. 29 września 1981 wprowadzone zostały nowe regulaminy Rady Pedagogicznej oraz oceniania i klasyfikowania uczniów. W wyniku ogłoszenia w Polsce 13 grudnia 1981 stanu wojennego, zajęcia szkolne zostają zawieszone od 13 grudnia 1981 do 2 stycznia 1982 roku  Zawieszona zostaje również działalność związków zawodowych i organizacji społecznych. Wprowadzono godzinę policyjną. 30 grudnia 1981 pracownicy szkoły uczestniczą w specjalnym zebraniu, podczas którego zapoznani zostają z „Dekretem o wprowadzeniu stanu wojennego” oraz „Wytycznymi MOiW w sprawie organizacji pracy szkół i placówek oświatowo – wychowawczych w okresie stanu wojennego”. Panuje powszechne przygnębienie.

Pogarszają się warunki pracy szkoły. Wzrasta gwałtownie ilość uczniów spowodowana głównie powstaniem nowego osiedla Kosmonautów oraz dla pracowników Kombinatu PGO Poznań-Naramowice. Jeżeli w roku szkolnym 1977/78 poszczególne klasy liczyły po 2 oddziały, to w roku 1983/84 liczba ta wzrosła do 3 a nawet 4 oddziałów. Lekcje w tym czasie trwały od godziny 7:30 do 18:05. Dopiero oddanie do użytku Szkoły Podstawowej nr 65 na osiedlu Kosmonautów i później Szkoły Podstawowej nr 35 na osiedlu Łokietka zmienia tę niekorzystną sytuację.

Jubileuszowy rok 1983 charakteryzuje się wzmożoną pracą wychowawczą, mającą na celu przygotowanie młodzieży do godnego uczczenia rocznicy powstania szkoły. 14 grudnia 1982 powołano Komitet Obchodów 150-lecia Szkoły. Przewodniczył mu przewodniczący Komitetu Rodzicielskiego Andrzej Łapa. Uczniowie poznają historię szkoły, spotykają się z byłymi nauczycielami, przygotowują się do udziału w uroczystościach.

1 czerwca 1983 cała społeczność szkolna przeżywa jubileusz 150-lecia istnienia szkoły. W uroczystości uczestniczą przedstawiciele miejscowych władz z Prezydentem m. Poznania Andrzejem Wituskim, Wicekuratorem Oświaty i Wychowania Stefanem Barłogiem, Inspektorem Wydziału Oświaty m. Poznania Andrzejem Majchrzakiem, dyrektorem zakładu opiekuńczego szkoły Kombinatu PGO Poznań-Naramowice Marianem Mikołajczykiem i przewodniczącym Rady Osiedla Poznań-Naramowice Czesławem Śniadym.

Podczas uroczystości wręczono szkole sztandar ufundowany przez Zakład Opiekuńczy i Komitet Rodzicielski, który Prezydent m. Poznania odznaczył Odznaką Honorową m. Poznania. Uczniowie złożyli na sztandar uroczyste ślubowanie. W holu szkoły najstarszy nauczyciel Jan Grazda odsłonił tablicę upamiętniającą jubileusz, a wielu pracownikom szkoły wręczono odznaczenia. Część artystyczna w wykonaniu uczniów zakończyła uroczyste obchody jubileuszu szkoły.

30 stycznia 1985 podczas ferii zimowych wizytował szkołę i spotkał się z uczestnikami obozu sportowego oraz półkolonii zorganizowanej przez szkołę Wiceminister Oświaty gen.dyw. Jan Czapla.

Szkoła wymagała remontu i doposażenia w sprzęt i pomoce dydaktyczne. W tym celu 11 listopada 1985 ukonstytuował się Społeczny Komitet Pomocy Szkole, którego przewodniczącym został Jacek Rogowski-przedstawiciel Zakładu Opiekuńczego. Przy współpracy z Komitetem udało się częściowo wyremontować szkołę i doposażyć ją m.in. w pierwsze komputery, magnetofony, nowe meble itp.

Po pierwszych częściowo demokratycznych wyborach do parlamentu w dniu 4 czerwca 1989 w pracy placówek oświatowo – wychowawczych zachodzą znaczące zmiany. Widocznym tego przykładem jest przywrócenie w nich z dniem 1 września 1990 nauczania religii. Wzrasta także aktywność młodzieży.
W 1991 roku powstaje Spółdzielnia Uczniowska pod kierunkiem nauczyciela fizyki Tadeusza Musiała oraz ukazuje się pierwszy numer „Szkolnych Plotek”, których redakcja pracuje pod opieką nauczycielki historii Marii Pacholskiej.

Z dniem 1 września 1991, po przejściu na emeryturę dyrektor Bożeny Żołędziowskiej, na stanowisko dyrektora szkoły powołany zostaje dotychczasowy wicedyrektor Jerzy Michalak.

W tym czasie w szkole zachodzą znaczące zmiany. Zaczyna obowiązywać nowa ustawa o systemie oświaty, wymuszająca opracowanie nowego statutu szkoły, regulaminu działania rady rodziców, samorządu uczniowskiego i statutu SKS „Borant”, który po zarejestrowaniu w Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu, uzyskuje osobowość prawną i nową nazwę UKS „Borant”. Wzrasta aktywność uczniów, znajdujących oparcie w wybranym w grudniu 1994 Rzeczniku Praw Ucznia. Zostaje nim pedagog szkolny Maria Błaszkiewicz. Wielką atrakcją dla nich była też wizyta w szkole w marcu 1993 30 japońskich uczniów, którzy wraz z wychowawcami zwiedzali Europę. Efektem tej aktywności było zwycięstwo zespołu uczniowskiego naszej szkoły w „Konkursie wiedzy i zachowań ekologicznych”, organizowanym dla poznańskich szkół. Zapoczątkowany przez nauczycielkę historii Marię Pacholską „Innowacyjny program nauczania historii regionu” został skorelowany z innymi przedmiotami
i wzbogacił wiedzę uczniów o Wielkopolsce.

Praca w szkole została zakłócona trzydniowym strajkiem nauczycieli podjętym w dniach 14 – 17 maja 1993 przez NSZZ „Solidarność” Oświaty i Wychowania Regionu Wielkopolska. Na czas strajku zawieszono zajęcia szkolne, zapewniając jednocześnie opiekę uczniom jej potrzebującym. Nie sprzyjały także normalnej pracy szkoły szeroko zakrojone prace remontowe. Konieczna jednak była całkowita wymiana instalacji elektrycznej i osprzętu, aby zapewnić wymaganą normę oświetlenia w salach, w których lekcje trwały do późnych godzin popołudniowych. Następnie całe wnętrze szkoły wymalowano. Równocześnie szkoła, wspólnie z mieszkańcami Naramowic, przy wsparciu władz miejskich, w czynie społecznym budowała sieć gazową. Dzięki temu doprowadzono gaz do kuchni szkolnej, która wcześniej przeszła gruntowną modernizację. Do sieci gazowej podłączono także kotłownię, jednak szkoła nie uzyskała funduszy na zmianę ogrzewania z węglowego na gazowe.

1 września 1995, po przejściu na emeryturę dyrektora Jerzego Michalaka, na stanowisko dyrektora szkoły powołana została Maria Niedzielska. Szkoła przechodzi pod zarząd m. Poznania. Kontynuowane są prace modernizacyjne w placówce. Wymienione zostają wszystkie okna na plastikowe, zmodernizowano toalety i szatnie, szkołę podłączono do miejskiej sieci wodociągowej oraz uruchomiona zostaje zautomatyzowana kotłownia gazowa. Wzbogaca się także baza dydaktyczna szkoły o nową pracownię komputerową.

W wyniku reformy systemu oświatowego od 1 września 1998 ośmioklasowa szkoła podstawowa przekształcona zostaje w sześcioklasową, przez co zdecydowanie poprawiają się warunki nauki. Rok później wprowadzony zostaje wewnątrzszkolny system oceniania i klasyfikowania uczniów oraz szkolny system wychowawczy.

Uczniowie uczestniczą w wielu ciekawych wydarzeniach. W czerwcu 1998 członkowie szkolnych klubów przewodników zwiedzali Sejm i Senat RP. Inna grupa uczniów odbyła wycieczkę na plan filmowy „Ogniem i mieczem” Jerzego Hoffmana w Biedrusku. Podczas uroczystych obchodów Dnia Patrona Szkoły, 11 kwietnia 2004, wystąpili rycerze bractwa „Kerin” z Gniewa. Jednak największym przeżyciem dla całej społeczności szkolnej były: uroczysty apel ku czci zmarłego kardynała Karola Wojtyły – papieża Jana Pawła II oraz obchody 170-lecia istnienia szkoły. Do osiągnięć, którymi mogą się pochwalić uczniowie, zaliczyć należy wydawanie od października 2002 gazetki „Szkolny Detektyw” oraz zdobycie przez Krzysztofa Pawlaka „Złotej Żabki 2004/05” w zakresie języka polskiego i matematyki.

1 września 2005,po przejściu na emeryturę dyrektor Marii Niedzielskiej, na stanowisko dyrektora szkoły powołana zostaje Lucyna Korczyc. Szkoła dopracowuje się hymnu, tworzy własne logo oraz zakłada stronę internetową z pełną informacją o strukturze i formach działalności placówki. Wszystkie sale lekcyjne i biblioteka wyposażone zostają w połączone w sieć komputery. W procesie dydaktycznym wykorzystuje się tablice interaktywne. Od września 2007 wszyscy uczniowie noszą szkolne mundurki z logo szkoły.
13 października 2007 szkoła wzbogaca się o ważny obiekt – wielofunkcyjne boisko sportowe „Orlik”.
Spośród  wielu ciekawych imprez, organizowanych przez szkołę, były:
8 maja 2008 uroczyste obchody 175-lecia istnienia szkoły, 3 września 2008  szkołę odwiedził Metropolita Poznański j.e. ksiądz arcybiskup Stanisław Gądecki, 12 kwietnia 2010 zorganizowano uroczysty apel ku czci poległych w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem, w której zginęli Prezydent RP Lech Kaczyński z małżonką, posłowie, senatorzy, politycy, wojskowi, duchowni i członkowie Rodzin Katyńskich lecących do Katynia.

31 stycznia 2012 dyrektor Lucyna Korczyc rezygnuje z zajmowanego stanowiska. Do momentu powołania nowego dyrektora szkoły funkcję tę pełni dotychczasowa wicedyrektor Mirosława Zwęgrodzka.

1 września 2012 na stanowisko dyrektora szkoły powołana zostaje Halina Larus-Palka.

12 czerwca 2012r. powstaje z inicjatywy Rady Rodziców oraz staraniem wielu osób 8-o osobowa Rada Szkoły

23 sierpnia 2012r. uchwalony i podpisany zostaje regulamin Rady Szkoły

30 września 2012r. w wyniku rezygnacji nauczycieli w Radzie Szkoły, przeprowadzonych dwóch referendów wśród nauczycieli dot. kontynuacji istnienia Rady, pozostali członkowie Rady Szkoły samorozwiązali Radę Szkoły.

18 lutego 2013 utworzony zostaje Komitet Obchodów 180-lecia Szkoły, którego przewodniczącą zostaje dyrektor H. Larus-Palka.

8 czerwca 2013 roku odbyły się uroczyste obchody 180-lecia istnienia szkoły. W kościele p.w. Matki Bożej Częstochowiej o godz. 10.00 odprawiona została uroczysta Msza św., którą koncelebrował j.e. ks. biskup Grzegorz Balcerek – absolwent naszej szkoły. O godz. 12.00 wiceprezydent m. Poznania Pan Dariusz Jaworski wraz z uczennicą Szkoły oraz przewodniczącą Rady Rodziców Panią Lucyną Kokowską odsłonili tablicę pamiątkową na budynku szkoły.

Historia Szkoły opracowana przez
byłego dyr. Jerzego Michalaka

Szkoła Podstawowa nr 60 jest jedną z najstarszych placówek
w Poznaniu . Powstała w 1833r.

Ważne daty z historii Szkoły:

rok 1830wybudowanie budynku szkolnego z glinianej fuchówki krytej słomą,
19.12.1832zaprzysiężenie pierwszego nauczyciela Fryderyka Siega,
7.1.1833rozpoczęcie nauki, wcześniej dzieci do szkoły nie uczęszczały,
28.6.1833„rozporządzenie regencji nakazujące nauczycielom zajęcie się  hodowlą drzew owocowych” za nieusprawiedliwione nieobecności  uczniów w szkole rodzice byli karani przez policję grzywną,
29.6.1834„nakaz regencji, a żeby udzielano naukę w języku niemieckim”,
rok 1834nakazano nauczycielowi w ramach rachunków naukę o ułamkach,  na jednego nauczyciela  winno przypadać najwyżej 100 uczniów,
rok 1835przyłączono do obwodu szkolnego Naramowice Sołacz  i Urbanowo,
1.8.1837odłączono je ze względu na dużą odległość od szkoły,
rok 1837proboszcz ks.Urbanowicz założył towarzystwo wstrzemięźliwości dla uczniów,
rok 1845przy szkole wybudowano stodołę,
31.8.1862zmarł dobroczyńca tutejszej szkoły dziedzic Jakób  Moraczewski.
W testamencie zapisał 1000 talarów na budowę nowej szkoły,  którą wybudowano w 1867 r.,
9.4.1867ostatni egzamin w starym, glinianym, strzechą krytym budynku,  w październiku nastąpiła przeprowadzka do nowego budynku – obecnie Rubież 18,
1.1. 1873rozpoczęto naukę religii dla ewangelików,
1.10. 1882„regencja” zarządziła, że odtąd dzieci rodziców z niemieckim   nazwiskiem mają pobierać naukę religii w języku niemieckim,
20.3.1883w szkole uczy się 100 uczniów,
rok 1887„Ministerstwo zarządziło, aby we wszystkich szkołach  powszechnych skreślić z planu naukę języka polskiego, tylko nauka religii może się nadal odbywać
w języku  polskim. Dzieci z nazwiskami o brzmieniu nie-niemieckim  utrzymują naukę w języku niemieckim”,
rok 1891wprowadzono zniesioną w 1887r. naukę religii,
rok 1894liczba uczniów wynosi 138,
rok 1900postanowiono wybudować nową szkołę lub rozbudować starą,
17.10.1903rozpoczął pracę drugi nauczyciel,
rok 1904gruntowna renowacja budynku szkolnego, wybudowano nowe budynki gospodarcze i nowe ubikacje,
rok 1906Strajkowały polsko-katolickie dzieci, wzbraniały się odmawiać  pacierz po niemiecku, za co nastąpiły represje, 10 dzieci  strajkujących nie zostało zwolnionych za karę ze szkoły w przepisanym czasie. Zwolnienie nastąpiło
w następnym półroczu szkolnym,
rok 1907„postanowiono budowę nowej szkoły, którą to budowę wykonać miano
w roku 1908”,
2.10.1909uradzono budowę nowej trzyklasowej szkoły z dwoma mieszkaniami dla nauczycieli i przebudowę starej szkoły,
rok 1910budowa nowego budynku szkoły – obecnie ul. Rubież 20,
12.1918rozpoczęto naukę w języku polskim,
1.1.1925przyłączenie obszaru dworskiego Naramowic do Poznania,
13.10.1926dzieci z Umultowa rozpoczynają naukę w Naramowicach,
11.11.1928poświęcenie figury Królowej Korony Polskiej – fundacja obywateli gminy szkolnej,
18.12.1932powstaje Koło Rodzicielskie przy szkole w Naramowicach,
25.3.1933założenie gromochronów na budynku szkolnym,
rok 1935elektryfikacja budynku szkolnego,
8.11.1936zainstalowanie dzwonka elektrycznego,
30.5.1939poświęcenie sztandaru szkoły,
29.6.1939szkoła otrzymuje od firmy „Emka” radioodbiornik,
22.3.1945rozpoczęcie nauki po wyzwoleniu Poznania,
1.3.1945przyłączenie wsi Naramowice do Poznania,
6.10.1946poświęcenie odbudowanej po zniszczeniu przez Niemców  figury M.B.
Królowej Polski, wmurowanie pamiątkowej tablicy 100 rocznicy
istnienia szkoły, ufundowanej w 1933r.,  a rozbitej przez Niemców w 1943 r.
4.5.1947 poświęcenie sztandaru szkolnego,
8.1.1957wprowadzenie religii jako przedmiotu nadobowiązkowego,
10.7.1958przekazanie szkole telewizora ufundowanego przez PGL Koziołki,
9.12.1962powołanie Społecznego Komitetu Budowy Nowej Szkoły,
29.9.1964wmurowanie aktu erekcyjnego pod budowę szkoły przy ul. Boranta,
1.9.1965oddanie do użytku szkoły przy Boranta 2,
20.9.1965powołanie do działalności XVII Szczepu ZHP przy SP nr 60,
20.11.1965 nadanie szkole imienia Wojciecha Bogusławskiego,
1.2.1969utworzenie półinternatu,
17.5.1969powołanie Społecznego Komitetu Budowy Zespołu Boisk  przy SP60,
19.9.1969przekazanie szkole Zespołu Boisk Sportowych,
1.1.1972rozpoczyna w szkole działalność  SKS „Borant”,
8.4.1974otwarcie pawilonu zajęć pozalekcyjnych,
1.9.1973utworzenie decyzją Kuratorium Oświaty klasy kolarskiej,
5.9.1976rozpoczynają się zajęcia oddziału przedszkolnego dla 6-latków,
1.9.1990przywrócenie nauczania religii w szkole,
1.9.1998w wyniku reform oświatowych ośmioklasowa szkoła  przekształcona zostaje
w sześcioklasową,
3.9.2008Metropolita Poznański ksiądz Arcybiskup Stanisław Gądecki odwiedza  szkołę.
12.6.2012Powstaje 8-o osobowa Rada Szkoły składająca się z 4-ch przedstawicieli rodziców oraz 4-ch przedstawicieli nauczycieli,
23.8.2012Uchwalony i podpisany zostaje regulamin Rady Szkoły
30.9.2012W wyniku rezygnacji przedstawicieli nauczycieli w Radzie Szkoły, dwóch referendów wśród nauczycieli, niepełny skład R.S. kończy swą działalność poprzez samorozwiązanie.
8.6.2013Uroczyste obchody 180-lecia Szkoły.
Skip to content